Terug op Pulau Kapas

Vrijdag 14 november werd ik door Ben met rugzak en toebehoren afgezet bij de 'jetty' in Marang, ongeveer een half uur rijden vanaf Kampung Jambu Bongkok. Bij de jetty moest ik even wachten tot Hans, Dani en Paul met de 'four wheel drive' arriveerden. Ben was al weer teruggereden naar Jambu Bongkok waar hij met Mahd en Joan druk doende is om de verhuizing naar Penang voor te bereiden.

Het weerzien met de drie was gedenkwaardig. Paul heb ik een jaar geleden op Kapas bij een paar borrels wat beter leren kennen. Verhalen over zijn carriere bij de koopvaardij, piloot bij de marine, burgerluchtvaart en luchtvracht deden weer een heleboel belletjes rinkelen.

Hans en Dani heb ik vorig jaar al een stuk beter leren kennen. Hans is opgegroeid in de Staatsliedenbuurt in Amsterdam en heeft het talent om te ondernemen en navenant te handelen al sinds jon door de aderen stromen. Dani is geboren in de buurt van Leipzig en is inmiddels ook al heel wat jaartjes een wereldburger. Ze 'runt' vooral de keuken van het KBC Restaurant dat Hans in de afgelopen jaren behoorlijk succesvol heeft gemaakt.

Na een beetje 'bumpy boatride' kwamen we al snel - toch droog - op Kapas aan. Shah, de 'kampung boy' die zo'n beetje alles kan, stond als vanouds klaar om snel te helpen de boot te ontladen en even later kon ik ook Dave (Australiër) en Kayan (eigenaar KBC Chalets) in m'n armen sluiten. Gelukkig terug onder een stel nieuwe, oude vrienden die de moesson op Kapas wel aandurven.

Later die avond nog een hartelijk weerzien met Princess Mia en andere eiland survivors, zoals Zidane, Natasha & Longkeh en Wan, die ik al eens eerder bij Cherating had ontmoet, waar hij als 'surf instructor' en restaurant-/barmedewerker bij "Don't Tell Mama" de kost verdiende. Sinds een half jaartje maakte Wan nu deel uit van Hans & Dani's team waartoe ook Shah en Mia behoren.

Hans & Dani kwamen, na hun hoogseizoen, net terug van een vakantie op Sri Lanka, maar Hans vertrekt deze week alweer met Shah, Wan en Mia voor een paar weken naar Amsterdam. Een reisje op kosten van de baas dat hij Shah en Mia al anderhalf jaar geleden in het vooruizicht had gesteld. Mits zij zich dan ook in die tijd tot een betrouwbaar, vast team zouden hebben ontwikkeld. Dat is prima gelukt door het door het eiland geïnspireerde organische, vredelievende en creatieve samenwerken op Pulau Kapas gelukt.

Ik voel me bijzonder bevoorrecht dat ik dankzij Ben op zo'n geweldige manier ben geïntroduceerd op Kapas. Ik herinner me de avonden van zo'n jaar geleden toen Ben als de President van de Republiek Kapas werd onthaald, flink opgeluisterd met een formidabele hoeveelheid Club99 en Coca Cola. Nachten lang muziek en gezelligheid in de 'lounge' en het restaurant. Maar dergelijke ceremoniële verplichtingen eisen een flinke tol en de voormalige president deed ook toen al wat voorzichtige stapjes terug. Dit jaar is hij beslist minder op het eiland gesignaleerd, dus aan mij de eer om rapport te doen van de recente belevenissen van de voormalige president.

Inmiddels vertoef ik nu al weer een weekje op het eiland en we zijn nog maar met een kleine groep bewoners en bouwarbeiders over. Ik denk dat er hier nu nog zo'n 30 mensen het begin van de moesson aan het overleven zijn. De afgelopen week heeft het veel geregend, regelmatig ook tropische stortbuien. Ook de kracht van de golven wordt wat sterker zodat er stukken strand van het eiland worden afgesnoept. Al het regenwater van het heuvelachtige eilandje van pakweg 10 vierkante kilometer moet ook weer richting zee en creërt daarbij heuse snelstromende riviertjes, die hele stukjes strand kunnen opsplitsen.

Een paar dagen geleden was na één nacht zware regen de geul in het strand plots anderhalve meter dieper waardoor ook de onder het zand verborgen Vietnamese vluchtelingenboot weer zichtbaar werd. Het aanzien van het scheepje werd Paul (ex koopvaardij, marine en piloot) te machtig en nam een grote moker ter hand. Na een aantal goed gerichte klappen vielen er zowaar een aantal gaten in de boeg van het schip. Het bleek te zijn gebouwd uit beton dat verstevigd is met een mat van prikkeldraad!

Het idee om die oude boot even weg te slopen werd door Kayan al direct weggewuifd als gekkenwerk en daarin hij heeft groot gelijk gekregen. Alleen al met het tipje van de boeg waren we ruim twee uur bezig en de volgende dag had de zee ook weer voldoende zand landinwaarts geschoven om de boot weer lekker toe te dekken. Een paar dagen later heb ik met Dani ook nog de brokstukken hoger op de jungle in gesjouwd omdat je al dat roestige prikkeldraad niet tussen het zand koraal je strandtent wilt hebben.

Ik ben nu precies één week terug op Kapas en vandaag is een stralende dag. De zee naar het vasteland ziet er rustig uit en verderop boven het schiereiland stapelen zich wat wolken op. In noordoostelijke richting ziet het er in de verte wat donherder uit. Maar het heeft vannacht en vandaag nog niet geregend en dat betekent dat het riviertje tussen Hans en Kayan nu rustig naar zee kabbelt.

Gisteravond in het donker, toen ik dom genoeg mijn bril van m'n voorhoofd stootte was dat nog wel anders. Ik hoppte dat de bril vrijwel loodrecht naar beneden op een zandzak was gevallen, maar ook met een goede zaklantaarn wijs hij niet op of tussen de zakken te onwaren. Ook tussen de lager gestapelde zakken kon ik hem niet terugvinden en nu heb ik maar geaccepteerd dat hij nog even heeft moegen spelevaren in het snelstromende beekje om later onder het zand of zelfs al in zee te verdwijnen. Wie weet komt ie nog eens terug, want de zee neemt en de zee geeft.

Inmiddels is het alweer zondag geworden en de derde dag dat de zon lekker schijnt, dus tijd om al het klamme goed lekker te drogen. Iedere dag wat meer beweging, gezond eten, dromen over de schepen die hier vier eeuwen gelden langs zeilden. Zo wil ik nog wel wat jaartjes verder leven.