Drukke dagen in Medan

Na twee dagen Kuala Lumpur ben ik eergisteren geland op Polonia International Airport te Medan. Stel je bij deze luchthaven vooral geen Schiphol en zelfs geen Rotterdam Airport voor. Het vliegveld heeft welgeteld één landings- en vertrekbaan. Het vliegtuig scheerde slechts zo'n 50 meter over de golfdaken van de buitenwijken van de stad. Want Medan is een grote en drukke stad met minimaal 3 miljoen inwoners, waarschijnlijk meer.

Kuala Lumpur is groot en indrukwekkend. Maleisië bechikt over veel aardolie en andere belangrijke grondstoffen. En de macht van het land wordt treffend gesymboliseerd in een dubbele fallus: de Petronas Twin Towers. Petronas is de nationale aardolie maatschappij en kosten nog moeite zijn gespaard om het zakelijk centrum ultramodern in te richten. Zoiets kennen we in Nederland niet. De Rembrandttoren en de Zuidas zijn maar een slap aftreksel van de 'highrise' in KL.

Na Maleisië en Singapore maakt Medan een slordige, vervuilde en stinkende indruk. De meeste 'toeristen' gebruiken Medan vooral als en uitvalsbasis voor een 'jungle tour' of een trip naar Lake Toba. Mijn interesse in Medan ligt wat dieper omdat mijn vader onder andere hier als immigratie ambtenaar werkte voor de Nederlands-Indische administratie in de jaren na WOII (1946 - 1950).

Ik had mij voorgenomen om de brieven die hij aan z'n familie schreef voor vetrek te lezen. Die brieven vond ik pas na zijn overlijden ruim een jaar geleden en zijn in keurig priegelschrift geschreven op het dunne luchtpostpapier uit die jaren. Om dat te ontcijferen zal ik zijn geschriften onder een grote loupe moeten leggen om zijn verhaal te bevatten. Het is er nog niet van gekomen, maar gaat in de komende maanden zeker (deels) gebeuren. Want ik voel wel wat, zelfs in deze grote stad anno 2013, de charme is van het leven onder de 'koperen ploert'.

In vergelijking tot Maleisië leg je hier wel veel makkelijker contact met de plaatselijke bevolking. Gisteravond zat ik gezellig aan de Bintang met een Chinees en een Batakker en vandaag hielp ik een docent Engels (ook van de Batak 'tribe') met een promotietour "Leer Beter Engels" bij een aantal middelbare scholen (publiek en privaat) in een stadje hier ongeveer een uur per motorfiets vandaan. Prachtig om op zo'n manier een veel betere indruk te krijgen van het leven achter de voordeur. Het onderwijssysteem is hier zo corrupt als maar kan. Aan de andere kant moet het publieke onderwijs het hier ook wel met bijzondere schamele middelen stellen. Geen wonder dat ook de bevlogenheid van mensen die echt iets voor hun gemeenschap willen betekenen aan sterke erosie onderhevig is. Het curriculum wijzigt met elke nieuwe regering en er wordt dezelfde 'output financiering' toegepast dat ook het Nederlandse HBO-onderwijs zoveel schade heeft berokkend.

Ik vertoef momenteel in een klein kamertje aan de achterzijde van het hotelletje. Ik heb daar niet zozeer last van het verkeerslawaai, maar de islam probeert hier via slechte en vooral harde luidsprekers haar zieltjes te winnen. Ik heb niet de indruk dat ze daarmee veel succes boeken, maar vooral ook veel irritatie opwekken. Ik schrik om een uur of vijf in ieder geval met een schrik wakker als de niet al te melodieuze oude imam zijn 'gezangen' begint.

Wat dat betreft zit ik hier in dit internet en game café momenteel een stuk beter met Nirvana Live in New York door de luidsprekers van de beheerder van het etablisement. Overigens dragen veel meisjes en vrouwen hier hoofddoekjes, maar zijn ze absoluut niet verlegen om met je te praten of je aan te raken. In dat opzicht dus ook weer heel vrijgevochten en meer en meer geëmancipeerd (?)

Door de stad wandelend ben ik hier en daar ook wel op wat restanten van de Nederlandse 'overheersers' gestuit. Voorlopig hoogtepunt is een robuuste kop koffie en een pannekoek ananas in TipTop, aldaar gevestigd sinds 1934. Ik voelde me een beetje een koloniaal in ruste op de 'waranda' aldaar. Ik trof er nog twee wat oudere toeristen, man en vrouw beide gehuld in 'batik'. Ik had de indruk met Nederlanders te doen en sprak hen dus ook in onze moerstaal aan. Ze begrepen me echter niet, want het waren Denen. Hun privé gids / chauffeur zei echter: 'maar ik spreek wel Nederlands'. Het was niet zomaar Nederlands, maar keurig ABN wat deze ca. 40-jarige Indonesiër sprak. Zulke ontmoetingen geven me toch de stellige indruk dat die Hollanders hier niet alleen maar het land geplunderd hebben, maar wel degelijk ook een stuk innovatie hebben gestimuleerd, waarvoor velen alhier zeker nog waardering kunnen opbrengen.

Wandelen door de stad is trouwens een 'understatement', want je moet af en toe halbrekende toeren uithalen om een straat over te steken en ook overal op je hoede zijn voor onverwachte gaten in het trottoir of wegdek. Het verkeer lijkt een chaos, maar op een ander niveau heerst er ook weer een zekere orde. Het is nog niet zo multidimensionaal als bijvoorbeeld in New Delhi, maar wel 'live and let live'. Natuurlijk menen ook hier de bezitters van zwart geblindeerde dure 4WD's hier meer rechten te hebben dan anderen, maar dat is geen verschil met de Autobahn of de penose in Mokum.

Op een aantal plekken in de stad heb ik hier ook gezien dat de grote nieuwe investeringen via Chinezen tot stand komen. Dus tot slot van mijn verslagje een welgemeend adviesje aan jonge studentjes: zorg ervoor dat je naast het Engels ook een beetje Mandarijn of Kantonees leert beheersen. Mijn eigen doel voor de komende tijd een beetje Bahasa Indonesia en Malay.

Morgen of overmorgen ga ik door naar Lake Toba, want ik heb nog maar een kleine 4 weekjes om naar Palembang en Jakarta te reizen. Volgende keer reis ik weer met een 'one way ticket', want plannen veranderen en je komt als 'backpacker' pas echt in vorm na een paar weken acclimatiseren :-)