Domweg gelukkig in Arjuna Lane

Domweg gelukkig in Arjuna Lane

Enkele dagen geleden las ik ergens dat Erasmus heeft geschreven dat "overal waar hij zich goed voelde zijn thuis was". Inmiddels verblijf ik nu twee weken in Kabera Bungalows op Arjuna Lane. Ik breng veel van mijn tijd door op mijn balkon op de begane grond met ruim uitzicht over een open veld in het centrum van Ubud. Nee, niet het ongeschoren voetbalveld dat hier wel dichtbij ligt, maar een stuk land ter grootte van een flink voetbalveld, dat volgens mijn lokale informant is opgekocht door Arabieren.

Boven mijn hoofd en aan de overkant wordt stapje voor stapje wat bijgebouwd door de lokale bevolking. Ik word niet heel vrolijk bij de gedachte dat hier straks met oliedollars en gastarbeiders uit Bangla Desh, Birma of andere niet-Balinezen een volgende luxe spa uit de grond wordt gestampt. Er is hier op het eiland volgens mij al voldoende maffioos geld wit gewassen. Niet louter Italiaans of zo, Fransen zijn hier ook ruim vertegenwoordigd en het meest ergerlijk zijn waarschijnlijk toch de Ruski Baruski.

Nederlanders zijn natuurlijk maar een onschuldig volkje dat maar een marginale rol speelt. De Engelsen wilden een wereldrijk waar de zon nooit onder zou gaan, de Fransen wilden gewoon de baas zijn en de Nederlanders hebben heel gewoon overal brouwerijen achtergelaten en - meer recent - de betere bitterbal aan de spijskaart toegevoegd.

Tja, domweg gelukkig in Arjuna Lane, een kleine zijstraat van Monkey Forest Road, die weer paralel loopt aan Jalan Hanuman. Natuurlijk in het besef dat ik gewoon een leuk plekje aan de Balinese tempelgordel bevolk. Veel toeristen en 'hippe' buitenlanders die hier hun onderkomen hebben gevonden en je met allerlei yoga, organisch eten, veel te dure wierook en heilzame olie proberen te verleiden. Waarbij het werk natuurlijk door een gewone Balinees of Javaan wordt verricht. Gelukkig zag ik ergens op een lantaarnpaal Yoga = Mindfoolness gekladderd staan.

Gosh, wat kan ik toch arrogant zijn terwijl ik met een Large Bintang en het Tepid Peppermint Wonderland van de Brian Jonestown Massacre onder de koptelefoon zit te schrijven. Ondertussen zit ik ook nog eens te kijken naar drie oudere dames die de gedroogde bamboe voor het keukenvuur aan het transporteren zijn. Okay, bevoorrecht ben ik sowieso, maar alles is natuurlijk beter dan belasting betalen voor de wanprestaties van 'politici', overbetaalde 'beleidsmakers' en de 'managers kaste' aan het thuisfront.

Nee, ik ben wel gefascineerd door het nieuws dat mij hier uit de door cholesterol dichtgeslibte polder bereikt. Een deskundig debat in de Tweede Kamer over de onverkwikkelijke gebeurtenissen in Parijs en België bleek voor de zoveelste keer onmogelijk en ontaardde natuurlijk binnen de kortste keren in een verkiezingscampagne voor de Provinciale Staten, die later op hun beurt weer de leden van de Eerste Kamer mogen kiezen. En in die Eerste Kamer zit ook al lang niet meer de éminence grise waar we vroeger nog enig vertrouwen in konden stellen. Lees voor de gein gewoon eens het artikel over Marleen Barth in de NRC van 17 januari j.l.

Al met al ben ik blij dat ik het zelf voor mijn eigen ikkie voor het zeggen heb waar ik mijn monetaire bijdrage aan een wat eerlijker wereld besteed. Een eerlijker en meer welstandige wereld die natuurlijk pas enige kans van slagen heeft bij een drastische geboortebeperking. Dat leerden wij op de Amersfoortse Berg in de derde klas al van de door mij zeer gerespecteerde aardrijkskundeleraar Balfoort. Dat was de tijd van het Rapport van de Club van Rome. Balfoort oreerde zo voortreffelijk (in mijn woorden): "we either bomb them to smithereens" of "we bedelven ze onder bergen kapotjes".

Zo, tijd voor mijn tweede Bintang, waarvan de revenuen helaas in de vorm van accijnzen ten goede komen aan het corrupte Indonesische gouvernement. Blij dat er na de komst van de V.O.C. op de kusten van deze prachtige archipel toch een stevig fundament is gelegd voor wat 'beschaafde' oud Hollandse wetgeving. Ik heb altijd al een rothekel gehad aan die naoorlogse 'progressieve' betwetertjes die als niet-economen bij een gastcollege van André Gunder Frank kwamen beweren dat die Hollanders de wereld alleen maar hadden uitgebuit. Bullshit!

Zo komt tijdens het luisteren naar Starcleaner van BJM haast als vanzelf mijn andere grote frustratie van de afgelopen decennia naar boven: die ongefundeerde sympathie voor het lijden van die arme Palestijnen die zo te leiden hebben onder het zionisme. Daarbij geven die luitjes zo duidelijk blijk van enige kennis omtrent het ontstaan van de staat Israël, dat toch aan alle kanten omringd wordt door super gevaarlijke landen die een groot deel van hun propaganda hebben gebaseerd op de Protocollen van de Wijzen van Sion.

Dat is het aloude fenomeen van een 'vreemde' de schuld geven om intern lekker dictator te kunnen blijven spelen en je op een megalomane wijze zelf te verrijken over de hoofden van je eigen zwaar onderbetaalde islamitische bevolking (of gastarbeiders uit andere islamitische landen). De genoemde protocollen zijn een eenvoudige complottheorie die met wat copy-paste werk uit het eind van de (Franse) 19-e eeuw stammen.

Ben je nog steeds 'domweg' gelukkig Stam? Jawel, het vrije woord heeft toch vooral vrije geesten nodig - nou dan, niet dan - en ik ben ook maar gewoon 57-jarige ouwe lul, die ook niet het eeuwige leven heeft en zeker niet in een hiernamaals gelooft. Wel - op moeders aandringen - gedoopt in een zijkapelletje van de Mozes en Aaron kerk aan het Waterlooplein in Mokum en dus het nodige respect voor allerlei geloofsovertuigingen die ik met mijn handel en wandel door de wereld ben tegen gekomen, maar ten diepste een Big Bang Theorist: anarcho-liberaal met vol vertrouwen in "grass roots initiatives".

Ja dit Goden-eiland kan net als India wel wat in je creativiteit losmaken. Zij het dat ik hier nog niet veel van Shiva ben tegengekomen en zeker niet om te roken. Misschien ook wel beter voor al die toeristen die hier wel van hun Bintang, Guinness of iets sterkers kunnen genieten. Hier en daar in een reggae bar een paddestoelendrankje, maar zeker niet wijd verbreid. Maar veel kunstuitingen hebben hier wel iets van die doorgetripte 'magic'. Veel weinig originele eenvoud, maar ook prachtige creaties waardoor ik graag als kunstkenner door het leven zou willen gaan en een handeltje zou willen starten als ik dat in mijn genen zou hebben. Helaas, pindakaas - er zijn al zoveel kapers op de kust.

Okay, zo'n zelfgenoegzame zondagmiddag vraagt om een derde Bintang en dan moet ik na 38 nummers van de Brian Jonestown Massacre ook nog gaan nadenken over de volgende muziek die ik wil gaan horen. Worden het de Dandy Warhols, Roxy Music of is Ziggy Marley misschien toch de beste 'follow-up', een oud album van Bob Marley, wat nieuwers van John Hiatt, ach er staan nog zo’n 500 andere gigabytes muziek op 'MyPassport' (een ultra lichte en kleine harde schijf). Wat te doen in deze monsterlijke digitale wereld waar we zoveel kunnen kiezen en denken continu verbonden te zijn.

Hey, het is 'Zucchero - Sugar Fornaciari - Live In Italy - 2008' geworden omdat hij pal onder Ziggy stond en mijn liefde voor die prachtige Romaanse taal zo opzweept. Ik begrijp de teksten soms maar half, maar gelukkig verschijnen er veel bevriende Engelstalige zangers en en zangeressen ten tonele zodat ik het een beetje kan bijhouden - domweg gelukkig in Arjuna Lane.

En zo vliegen m'n gedachten al terug naar Woodstock '94 toen ik op zaterdag 13 augustus 1994 met Ineke en zoon Jarik (nog net geen één jaar oud) in mijn Peugeot 205XR door het zuiden van Engeland

reed en live vanaf South Stage het sublieme Madre Dolcissima hoorde. De Peugeot kwam trouwens uit de nalatenschap van de huishoudster van Pistolen Paultje en kocht ik voor een schijntje met slechts 10.000 km op de teller: een supergaaf autootje in beschaafd beige, maar een acceleratievermogen waar ik wel mee uit de voeten. Eerder in m'n leven (ca. 1977) had ik in de Okeghemstraat al heel wat nachtjes boven de garage van Paultje - bekend wapenhandelaar en dierenliefhebber - vertoefd (gerookt, gezopen, gesnoven en geslikt).

Ja, zo in je uppie op reis, schrijvend achter een blanco beeldscherm komen er zoveel lang gekoesterde herinneringen naar boven. Zo spring ik van de Okeghemstraat heel makkelijk naar het eerste album van Herman Brood: Street (1977), wat ik in dat jaar kocht. Met het horen van het sublieme 'Pop It' besloot ik nooit en te nimmer een spuit in mijn eigen aderen te steken toen ik toekeek hoe er een volle lepel gelige amfetamine in een aantal aderen verdween. Dat niet!

Een snuifje okay, experimenteren met een grote hoeveelheid C20H25N3O uit de laboratoria van Hofmann-Laroche soi, dat had Aldous Huxley toch ook gedaan. Achteraf? Ik weet het nog steeds niet: ik moet het nog steeds echt lezen "The Doors of Perception / Heaven and Hell" en dan retourneren aan m'n toenmalige vriendin. Het ligt samen met vier delen van een pocketeditie van "Erflaters van onze beschaving - Nederlandse gestalten uit zes eeuwen" door Jan en Annie Romein nog steeds bij mij op verzending te wachten. Niet afgeronde kleine taken kunnen behoorlijk aan je knagen.

In de tussentijd heb ik mijn vierde Bintang bijna op en denk dat ik nog even naar de Shisha Lounge wens te wandelen voor een fatsoenlijke patat mayonaise met een gemengde salade en wat live
muziek. Ik wil gewoon een beetje gelukkig blijven in Arjuna Lane. Daarna misschien nog mijn tweede helft van “The Life of Pi” en ik ben weer helemaal rustig.