Twee weken Thailand

Het is vandaag precies twee weken geleden dat ik vanuit Kuala Lumpur naar Chiang Mai in het noorden van Thailand vloog. Die eerste kennismaking met Thailand was best aardig want in de oude stad van Chiang Mai staat het vol met boeddhistische kloosters en tempels zodat ik de eerste dagen druk doende was met fotograferen. Het oude gedeelte van de stad heeft ook nog wel iets van die voormalige hippie atmosfeer, hoewel het tegenwoordig wel heel erg is platgetreden door verliefde stelletjes, veel te veel Fransen en (nog erger) Chinese toergezelschappen.

Na een paar dagen had ik het wel gezien en nam ik een 'minivan' naar het nog wat noordwestelijker gelegen Pai, richting de grens met Myanmar (Birma). Dat bleek een foute keuze want ik kwam die avond na een uitputtende tocht met flinke koorts aan in een bergplaatsje waar de verhouding Thai vs. toerist ongeveer één op vijf bedroeg. Wat de koorts betreft dacht ik eerst aan een flinke zonnesteek, maar de volgende dag bleek het toch weer mijn sluimerende blaasontsteking en een ernstig tekort aan vocht te zijn.

Ik voelde me die dagen in Pai beslist niet vrolijk en ging na vier nachten aldaar weer terug naar Chiang Mai om van daaruit direct verder zuidwaarts te reizen naar Sukhothai waar zich een oud gigantisch groot tempelcomplex bevindt. Allemaal aardig, maar het kon me allemaal niet erg bekoren. Veel te uitgstrekt en qua energie was ik nog niet helemaal hertseld van m'n blaasontsteking. Dus ook daar deed ik het erg rsutig aan en ondernam weer geen moeite om me met andere reizigers of toeristen te bemoeien.

Eén goed punt van die blaasontsteking was wel dat het er me toe heeft gezet om een week lang totaal niets te roken. Helaas vond ik eergisteren een kraampje waar je losse sigaretten kon kopen en dacht ik dat ik er na twee van die peuken wel weer mee zou kunnen stoppen. Nou niets is minder waar, want gisteren kocht ik weer een vol pakje en daarstraks heb ik ook weer een dosis voor de rest van deze dag aangeschaft. Nee als ik stop, moet ik ook helemaal stoppen en mezelf ook geen enkel pafje veroorloven.

Die verrekte sigareten kwamen in Ayuthaya weer om de hoek kijken. Ik had daarhee vanuit Sukhothai een bus genomen en had gehhoopt in een beetje rustig stadje uit te komen, maar het bleek meer een soort voorstad van Bangkok te zijn. Bangkok, de stad in Thailand die ik koste wat kost had willen vermijden. Maar helaas bleek in Ayuthaya dat ik toch via Bngkok zou moeten reizen om verder naar het zuiden van Thailand te komen. Mijn overnachting in Ayuthaya bleek ook het voorlopig dieptepunt in mijn ervaringen met 'hotels'.

Enfin, ik heb ondanks de merendeels francofone ongein voor mijn kamertje uiteindelijk wel geslapen en vond zelfs de energie om de dag daarop een busje te nemen naar het busstation in Bangkok waar ik een bus verder zuidwaarts zou kunnen vinden. Toegegeven ik heb hier in Thailand geen duidelijk plan voor ogen en heb mij behoorlijk vergist in de afstanden. Ik besloot een kaartje te kopen naar Chumphon aan de zuidoostelijke kust van het smalle deel in het midden van Thailand.

Zes uur moest ik op het grote busstation wachten eer de bus om half zes zou vertrekken. Een royale bus met voldoende beenruimte, een dekentje en een lekker hapje. Maar met die verschrikkelijke in het Thai nagesynchroniseerde Amerikaanse B-films. Toch pakte ik tussen de bedrijven door wel een beetje slaap totdat om een uur of één 's nachts de melding kwam dat we op het busstation in Chumphong waren aangekomen. Wat mij betreft in "the middle of nowhere", waar ik helemaal niets te zoeken had.

Met enige overtuigingskracht wist ik de chauffeur en zijn bijrijder te overtuigen dat ik nog wel wat verder mocht meerijden en dat ik daar ook best wel voor wilde betalen. Ik mocht, zonder betaling, weer gaan zitten en we reden verder, hoewel het mij niet helemaal duidelijk was waarheen. Om een uur of vier werd ik echter weer ruw uit m'n slaapje gestoord. M'n rugzak lag al naast bus en deze keer was het menens. We waren al heel wat keer bij een "police roadblock" vaart geminderd en nu kon ik lullen als brugman, maar ik kwam niet terug op de bus.

In het donker was het wachten bij een klein gebouwwtje waar wel geregeld bussen stopten om even snel een handtekening te zetten. Er werd me verzekerd dat er straks wel weer eentje zou stoppen die me wel verder wilde brengen. Maar waar ik dan heen wilde? Uiteindelijk koos ik voor Kho Samui omdat dat in ieder geval bekender kinkt dan Kho Pha-Ngan. Een na een lange, lange rit - uitputtingslag - kwam ik hier vanochtend op het grote Kho Samui eiland aan. Geen idee naar welk strand ik wil, maar wel een ongelofelijke behoefte aan rust.

Okay, ik heb hier nu een kamer in een (Chinees) hotel Panda. Het is schoon en ik heb m'n eigen douche en toilet. Maar waarschijnlijk het allerbelangrijkste: ik heb na twee weken Thailand het heerlijkste comfortabele, zachte matras met heerlijke schoongestreken witte lakens. Ik heb daartraks al een heerlijk tukkie gedaan en ik weet zker dat ik vanavond weer van m'n heerlijke bed ga genieten.

Ik weet niet wat m'n verdere plannen zijn, maar ik wil in Thailand nog wel naar een wat kleiner eilandje. In ieder geval heb ik Bangkok ver achter me gelaten en ben ik alweer flink onderweg naar Maleisië. Mijn voorkeur gaat voorlopig toch veel meer uit naar Maleisië en Indonesië dat ik beslist een stuk eenvoudiger te bereizen vind. Ach de leeftijd zal ook wel een rol spelen en in je eentje is het allemaal niet meer zo gemakkelijk.