101229 Kathmandu

Na een zeer avontuurlijke bustocht van twee dagen per bus ben ik gisteravond in Kathmandu aangekomen. Na een klein probleempje i.v.m. gebrek aan mobiele telefoonconnectie kon ik met hulp van een mede-reiziger en een oudere, correcte Nepalees toch contact leggen met Arjun, mijn Nepalese vriend. De eerste ontmoeting was een waar feest.

Arjun was op zijn motor het centrum in gereden (Thamel - het oude deel van Kathmandu) en ik ing met volle bepakking bij hem achterop om een kort ritje te maken naar een reaturantje voor een hapje eten en een drankje. We hadden natuurlijk een hoop bij te praten, want we hadden elkaar al bijna twee jaar niet gezien. Na de maaltijd bleek het restaurant ook nog wel een prachtige hotelkamer te hebben en alle andere faciliteiten binnen bereik: cyber-shop en laundry op de hoek.

Arjun ziet er na de 5 jaren in Europa (4 in NL en 1 in UK) een stuk beter uit dan de de laatste keer dat we elkaar zagen en zeker na de zware tijd die hij in zijn laatste 4 maanden in Sheffield heeft gehad. Vandaag zijn we ook een beetje de stad in geweest en morgen een verkenningstochtje op de motor rondom Kathmandu Valley. Verdere plannen, waaronder een tocht naar de Tibetaanse grens volgen.

Nu wat meer over de bustocht van Varanasi naar Kathmandu. De reisorganisatie had een rit per luxe coach met een overnachting in Paradise hotel voorgespiegeld. De geplande vertrektijd was 8.30 en verzamelen tussen 7.00 en 8.00 te kantore van Paul Travels. Ach je wilt niet te laat zijn dus je staat vroeg op (5.45), niet zo moeilijk omdat de chanting aan de Ganges dan ook begint: zonsopgang wordt ingeluid en de chants (gebeden) worden ook luid en duidelijk versterkt met wat krakerige moderne elektronica.

Dus ik was na een ritje per 'tuk tuk' klokslag 7 uur bij Paul en om 7.15 was het gezelschap van 18 toeristen wel compleet. Voor de deur stonden twee luxe, maar wat stoffige coaches, maar er kwam maar geen beweging in het geheel. Totdat de wagens netjes werden opgepoetst en het heel wat bleek te worden. Na nog enige tijd zetten beide luxe coaches zich rond in beweging en de vereende toeristen gemeenschap dacht dat het nu wel ging gebeuren. Echter de luxe touringcars reden de hoek om en verdwenen uit zicht. Speculaties alom: zeker eerst een volle tank halen of wellicht bij een of ander hotel nog een vrachtje toeristen oppikken. Dat bleek niet het geval, want ca. 10 uur werd er een oude aftandse bus voorgereden, waarvan in ieder geval de koplampen aan rechterzijde ontbraken. Ach een kleine handicap, we zouden immers toch wel bij daglicht de grens bereiken.

Beste lezertjes, ik had 'seat 2' gereserveerd, met de meeste beenruimte pal achter de chauffeur en kon dus volop meegenieten van wat zich op de weg afspeelde. Het werd een bijna 10 uur durende rit, die heel wat spannender was dan een tochtje met de achtbaan. De chauffeur was goed, maar had ook haast en overtrof mijn meest beangstigende ervaringen op bijvoorbeeld Poolse driebaans wegen. Samen met zijn drie bijrijders werd zo'n beetje elk tegemoetkomend verkeer duidelijk gemaakt dat deze luxe tourist coach toch echt het meeste 'right of way' had. Potentiële slachtoffers: fietsers, wandelaars, tegemoetkomende auto's, honden, buffels en wat die meer zij. Maar natuurlijk ook de passagiers.

Toch leek het voor het andere verkeer op deze tweebaansweg de normaalste zaak van de wereld. Tegemoetkomende fietsers zagen lachend een mogelijk abrupt eind van hun leven lachend in de ogen. Nauwelijks tot geen agressie. Yes, that's also India!

Het was al pikdonker toen we uiteindelijk met één paar koplichten de grens bereikten. Het busteam bestond in totaal uit vier mannen, maar slechts één van hen was de chauffeur. De andere drie hadden andere taken als passagiers langs de weg oppikken en weer afzetten, de chauffeur en zich zelf voorzien van betel achtige stimulantia en het derde, vierde, vijfde en zesde oog van de chauffeur. Wat een teamwork!

De passage naar Nepal verliep vlotjes, hoewel er nog wel wat schrijfwerk gedaan moest worden. Het duurde ongeveer een half uurtje tot we aan de andere kant Hotel Paradise werden binnengeloodsd (inbegrepen bij de totale reissom). Uiterst vriendelijke ontvangst, maar het was meer Hotel Paradise Lost. In mijn gore badkamertje moest ik eerst de wormpjes die uit de afvoer kwamen kruipen maar wegspoelen. Uiteindelijk wel een uurtje of vijf geslapen, want de volgende dag stond het vertrek naar Kathmandu al om 6.45 gepland en aangezien de tijd in Nepal weer een kwartiertje voorloopt op de tijd in India was dat feitelijk 6.30.

Weer een korte nacht dus, maar in Nepal wordt toch wel wat minder risicovol gereden. Daarover later meer.

Wat me ongeveer 30 a 40 kilometer ten noorden van Varanasi opviel waren een aantal brandnieuwe moskeeën en een gigantisch nieuw ommuurd islamitisch complex. Echt in 'in the middle of nowhere', ik had graag willen weten welke functie dat gebouw had. Een islamitische universiteit, een madrassa, ik weet het niet. Dan moet je toc echt een auto met privé chauffeur en tolk hebben. Mogelijk worden dergelijke islamitische complexen met buitenlands geld uit de grond gestampt, want het waren er meerdere in een religieus toch zeer gemixte regio.

Binnenkort meer over mijn ervaringen in Nepal en de voortreffelijke introductie alhier door Arjun.