Wat doe je nou op een dagje Kapas?

Deze zondagochtend was ik al vroeg uit de veren, de ventilator zoemend op de vloer naast m'n bed. Kwart voor zeven en het begint echt wel licht te worden, hoewel we aan de westkust van het eilandje zitten. Eerst maar naar de gemeenschappelijke keuken van Kayan om wat water te koken voor mijn eerste Coffee21 van Nescafé. De Coffee31 wordt het meest verkocht, maar daarin zit naast de koffie en melkpoeder ook de suiker al in voorgeprogrammeerd en dat kan erg zoet uitvallen. De suiker houd ik graag zelf een onder controle.

Buurman Dave is rond deze tijd al in de kayak onderweg naar zijn favoriete surfspot op het eiland en dat is dus geen plek met goede WiFi, maar een stukje kust waar je een aardige 'ride on the waves' kunt maken. Ik kon dus wel wat muziek draaien en begon de dag met de band Live, live geregistreerd in Paradiso. Vervolgens zag ik op m'n mobiele drive ook Kpangolo van Majek Fashek voorbijflitsen en draaide nu maar eens een groter deel van het album. Fantastisch, vooral nadat ik m'n laptop had aangesloten op het audiosysteem in Hans' restaurant. Nog wat relaxede Lucky Dube en momenteel nog een mooi album van Michael Franti & Spearhead - The Sound Of Sunshine (2010).

Ondertussen lees ik meer over de geschiedenis van de Hollanders in Malakka, dat in 1641 definitief op de Portugezen werd veroverd. Voor vertrek had ik Amsterdam - The Most Liberal City in the World van Russell Shorto gelezen. Ook hij zet duidelijk uitéén dat de V.O.C. niet 'op het winnen van zieltjes' was gericht zoals de Portugezen en Spanjolen dat in de 16-e eeuw nog graag deden. Hollanders waren door het bouwen aan 'wederzijds respect' gewoon beter in het zakendoen met mensen met een andere culturele en religieuze achtergrond.

Dan lees ik gedurende dag nog wat artikelen uit de krant en De Corresponent op m'n mobiele telefoon. De weekendeditie van de NRC lukt ook nog wel, maar dat leest wel een stuk prettiger op het beeldscherm van m'n laptop. Ik heb niet de neiging om op deze afstand het nieuws in Nederland nauwgezet te volgen. Misschien moet ik er een gewoonte van maken om om 6 uur lokale tijd op te staan en dan via NPO1 nog net 'Met het Oog op Morgen' van elf tot twaalf in Nederland te beluisteren. Kan tegenwoordig ook allemaal, maar wil ik het echt weten?

De zondagmiddag ontwikkelde zich iets na vijven in een geneeskundig voorgeschreven vochthersteloperatie, daarbij leg je vrijwillig een oraal infuus aan. Wanneer men lijdt aan een terugkerende blaasinfectie moet men bovenop de koffie en groene thee de blaas ook wat grondiger desinfecteren met bier, whiskey en cola. Iedere arts met wat tropenjaren in het curriculum zal dat bevestigen.

Wat later op de avond wilde Mr. Wong wel wat van zijn gaven op het gebied van accupressuur demonstreren. Hij heeft me twee vijf minuten onder behandeling genomen en gelukkig was zijn krachtige druk op een viertal pijnpunten - diep verborgen in de schouderspieren - nog net dragelijk. Er moet daardoor wel wat 'ki' door m'n lichaam zijn gaan stromen want de volgende dag had ik niet de uitdrukkelijke neiging om in de stromende regen op te staan. Nee, ik draaide me nog met het grootste gemak een aantal keren om.

Vandaag is het weer droog gebleven en dat betekent werk op dit deel van het eiland. Dus heb ik de nodige assistentie verleend bij het vullen en verplaatsen van wat zandzakken. Maar daar wordt een mens bij een temperatuur van 32 graden toch redelijk snel moe van.

Heel anders dan de arbeiders uit Myanmar die hiernaast de bouwwerkzaamheden uitvoeren met Mr. Wong als aannemer voor Ayin uit Kuala Lumpur die de resort sinds enkele maanden 'in bezit' heeft. Vanmiddag heb ik - licht gegeneerd - bestudeerd hoe zes van die kleine mannen een bootje met zakken cement en blokken beton uitladen. Hup, tot over je middel in het water, vracht op je schouders en dan rustig aan door het water en nog zo'n 50 meter over het strand. Nee, die Birmezen willen wel werken, waarschijnlijk vergelijkbaar met Bulgaren in Nederland.

Rond middernacht zal het hoogtij worden, maar we leven onder een heldere sterrenhemel. Geen reden tot ongerustheid dus en volgens mijn evacuatieplan zouden we een tsunami met een golfslag van enkele meters hier zelfs redelijk kunnen overleven. Het zou dan waaarschijnlijk wel een verbeten gevecht met de muskieten worden, want wij zouden hogerop de jungle in moeten trekken en dat is nou net de ideale biotoop voor de luchtmacht der kleine zoemers. Eind van de middag hebben ze toch al de neiging om naar het strand te trekken en dan wapen je je het beste met anti muskieten aroma's en kunstmatige storm uit de ventilatoren.

In bed bekijk ik nog twee episodes van 'Mad Men', waarvan ik helaas alleen de eerste twee series bij me heb. Ik vind het verhaal en de retro sfeer die het oproept wel aardig. Gelukkig heb ik voor de komende maanden nog wel wat meer films, TV-series en concerten op m'n mobiele harde schijf staan. En een grote hoeveelheid muziek die de afgelopen jaren in MP3-formaat verzameld is. Nu weer wat tijd om daarin een selectie te maken voor een nieuwe playlist.

Ik hoop dat het weer morgen weer ongeveer hetzelfde is als vandaag. Dan zou ik met een bootje waarmee het bouwmateriaal wordt aangevoerd wel een redelijk droge overtocht naar het vasteland kunnen maken. Als dat donderdag lukt kan ik Ben vrijdag nog een handje helpen bij de laatste voorbeidingen op de verhuizing van zijn atelier en porselein naar Penang. Zaterdag komt er een 3-tons truck naar Jambu Bongkok om alles in te laden en dan naar Penang te transporteren. Als de truck is vertrokken gaan we in zijn Volvo ook naar Penang om daar het 'bedrijfskapitaal' opnieuw te arrangeren in de laagste verdieping van Joan's huis.

De industrieuze drukte van Penang zal wel weer een beetje wennen zijn na de ultieme rust het rustieke Pulau Kapas.

Woensdagnacht werd volkomen onverwacht een droeve afsluiting van mijn verblijf van bijna twee weken op het eilandje. Om een uur of vier werden we gewekt omdat het restaurant van Hans in de fik stond. Waar het eerder om de strijd tegen de kracht van het water leek te gaan werd het het verwoestende effect van vuur. Naast een betonnen vloer en een paar muurtje in de keuken was het uit hout opgebouwd. Er was absoluut geen redden meer aan, de vlammen sloegen al snel door het ca. 6 meter hoge dak en de palen waarop het rustte verkrumbelden als luciferstokjes.

Door de hitte van de brand vatte ook een aantal gasflessen vlam zodat ook het huisje van Hans en Dani op een gegeven moment niet meer te redden viel. Het hele restaurant van pakweg 150 vierkante meter en het huisje waren in ongeveer anderhalf uur geheel door de brand verwoest. Dani zat er volkomen verslagen bij, mede in de wetenschap dat zij al haar persoonlijke spullen - kleren, paspoort, bankkaarten, telefoons - verloren had. Gelukkig had ik het nederlandse telefoonnummer van Hans in mijn telefoon staan, zodat ze hem al heel snel van de brand op de hoogte kon stellen.

Om een uur of zes begon het weer een beetje licht te worden en dook ik nog even mijn bed in. Toen ik evn na 9 uur opstond bleek dat Kayan al met Dani naar het vasteland was gevaren om diverse aangiftes te doen bij politie en brandweer. De tent was waarschijnlijk niet verzekerd was en wij zien maar twee mogelijke oorzaken: kortsluiting of brandstichting, hoewel dat laatste niet echt waarschijnlijk noch bewijsbaar zal zijn.

Later die middag kon ik ook weer met een bootje mee naar Marang om daar de bus naar Ben in Kampung Jambu Bongkok te pakken. Zijn huis en werkplaats zag er ook al behoorlijk leeg uit in afwachting van de truck die zijn spullen zaterdag naar Penang zal transporteren. Ook een langzaam, droef afscheid van een plek die was en niet meer in de oude vorm zal terugkomen.