Enkele indrukken uit de "Pearl of the Orient"

Inmiddels ben ik alweer anderhalve week op Pulau Penang, waar ik een goed onderkomen heb gevonden bij Joan Cheong - de vriendin van Ben. Een eigen kamer(tje) in een groot huis dat tegen een steile helling is aangebouwd. In deze buurt wonen vrijwel alleen Maleisiërs met een Chinese achtergrond.

Dat betekent veel rode lampionnetjes, maar ook een hond vriendelijke omgeving, hetgeen in de Malay districten weer een probleem is want honden zijn niet 'halal' en veel islamieten zijn hier - door hun opvoeding - gewoon bang voor honden. Wat verder heuvelafwaarts graast plots weer een enkele koe - model Fries stamboekvee.

Penang is een tamelijk groot eiland van ca. 30 bij 20 kilometer, dat vooral aan de westkust dicht bebouwd is met tamelijk veel hoge gebouwen met maximaal zo'n 30 verdiepingen. Het eiland is sinds het einde van de 18-e eeuw tot ontwikkeling gekomen omdat de Britten hier een fort bouwden. Je kunt op diverse plekken nog de Brits koloniale gebouwen, pakhuizen, kerken en sportvelden - voetbal, rugby, paardenraces, polobanen en kerken - van de voormalige Nederlandse handelsvijanden terugvinden.

Zou Penang in Hollandse handen terechtgekomen zijn, dan zou het anno nu waarschijnlijk over een heel wat beter watermanagement (goede riolering) beschikken en was zelfs het openbaar vervoer misschien wat beter geregeld.

Penang is inmiddels door twee lange bruggen (13 en 23 km) met het vasteland verbonden, maar dat levert tijdens de spits natuurlijk ook de nodige congestie op. In een land waar de benzine nog voor zo'n 40 tot 50 eurocent uit de kraan komt stromen hoef je je nog geen echte zorgen te maken over een kilometertje meer of minder. Zeker wanneer de nieuwe auto's door staatssubsidie ook nog een stuk goedkoper zijn voor de Maleiers dan voor de andere bevolkingsgroepen (Chinezen, Euraziërs en andere 'massalah').

Zelf zou ik hier nog niet gemotoriseerd durven rondrijden omdat ik (a) de weg niet ken en (b) nog steeds niet gewend ben aan links rijden met motoren en bromfietsen die overal tussen door ravotten. Toch hoor ik opvallend weinig claxons en heb ik het internationale gebaar met de corrigerende middelvinger nog niet geconstateerd.

Ondertussen breng ik veel tijd door in de achtertuin van Joan Cheong, een 'selfmade lady' in de mode industrie die nu behoorlijk verdient als 'brand image consultant'. Ben en Joan zijn nu zo'n 9 maanden samen en gezien de financi‰le perikelen was het voor Ben wel zo handig dat hij hier zijn intrek zou nemen. Joan beschikt over een uitgebreid netwerk van rijke Chinezen en zo kan ik constateren dat de verkopen van het kraakporselein al redelijk zijn gestegen sinds Ben alle outlets van Ming Blue & White in Maleisië bij de scheiding aan zijn 'soon-ex-to-be' (Jennifer) heeft verloren.

Zo nu en dan kost die lening - die 50/50 verdeeld is - me wel wat kopzorgen omdat het om een redelijk grote som geld gaat. Ik ben nog steeds erg overtuigd van de verdiencapaciteit van Ben, maar in het zakelijk talent van Jennifer heb ik inmiddels iets minder vertrouwen.

Ach, uiteindelijk kan ik altijd terugbetaald worden met een grote berg gebroken Ming Blue & White porselein uit het Portugese Wan Li scheepswrak (1625 AD) dat tien jaar geleden in de Zuid Chinese Zee geborgen is. Helaas ben ik zelf nog niet getraind in het bewerken en slijpen van de scherven om er prachtige, unieke sieraden en medaillons van te maken. Maar je bent nooit te oud om een nieuw vak te leren.

Niet zeuren. Ik zit hier lekker in het ochtendzonnetje met de kwetterende vogeltjes op de achtergrond. Ik word niet lastig gevallen door allerlei non-nieuws waar men in Nederland in lijkt te grossieren. Verder dank ik met enige regelmaat de 'Eight Immortals' op m'n blote knieën dat de Oranje schaatshysterie geheel aan me voorbij trekt. Dat gefröbel begon dit jaar nota bene al eind september en wordt dan ook nog eens live uitgezonden op de publieke omroep. Als er daar ergens op bezuinigd moet worden dan weet ik het wel: verkoop die hele zooi aan Unox en een fabrikant van warme, witte wollen onderbroeken.

Voor de lezertjes van mijn blog die wel eens willen weten hoe die prachtige sieraden - van ver voor de ontwikkeling van het Delfts Blauw - er in het echt uitzien: breng op zondag 21 december tussen 12 en 6 een bezoek aan de Museum Market op het Amsterdamse Museumplein. Daar kun je allerlei leuke artikelen vinden van creatieve ontwerpers. Het hoogtepunt is natuurlijk de kraam waar de TradeWind Treasures (in sterling zilver) en MyKraak sieraden zijn uitgestald. Het mooiste cadeautje waarmee je je familie, vrienden en geliefden wereldwijd op waardige wijze een prachtig 2015 en verder kunt wensen.